در این چند سالی که مسند تدریس دانشگاه را رها کرده  و کتاب خویش را می خوانم و می نویسم ،هر روز بهتراز دبروزمی فهمم  که نظامیه  چگونه  وجود آزاد آدمی را  درنظام  خویش قالب می زند و ازجوهر سیال آدمی، چیزی جز یک شمشیر در نیام نمی سازد. شمشیری برای افتخار کردن ،اما در امتداد زمان زنگ زدن